Rozdział 7: Początek znajomości

***

Pakowała właśnie ostatnie części garderoby do ogromnej walizki. Wstała z klęczek i pociągnęła za uchwyt, którym usiłowała domknąć bagaż. Zawsze tak jest. Zawsze! Co każdy wyjazd ten sam problem. 

- Tato! - wykrzyczała - Pomożesz mi zapiąć walizkę? - wiele osób w wakacje boryka się z podobną sytuacją. W przypadku Violetty to dość częste. German usłyszawszy wołanie jedynej córki, oderwał się od pracy wykonywanej przy biurku na komputerze i w błyskawicznym tempie przybiegł do młodej Castillo. Brunetka stała bezradnie nad ogromną torbą z zawiedzionym wzrokiem. - Dziękuję - uśmiechnęła się wdzięcznie

- Przecież wiesz, że dla mojej księżniczki wszystko - odparł przepełniony dumą. Dumą spowodowaną świadomością, że nastoletnia córka nadal potrzebuje rodziców i nie odtrąca ich, jak większość młodzieży. Zarówno matka, jak i ojciec starają się zapewnić swoim pociechom lepsze dzieciństwo, niż oni sami je mieli. Stanęliby na uszach i zaklaskali, jeżeli od tego mogłoby zależeć życie potomstwa. Poświęcają nam cały wolny czas, swoją miłość i oszczędzają nam cierpienia, które przysporzył im świat. Rodzice są odpowiednikiem aniołów, które ściągnął Bóg na Ziemię. Dlaczego, więc niektórzy doceniają ich dobro, dopiero gdy Pan postanowił wziąć obydwoje do siebie?
German z łatwością uporał się z walizką i zadowolony ze swojej pracy wręczył uchwyt od torby Violi. 

- To już dziś - zakomunikowała podekscytowana 

- Wiem. Uważaj na siebie. - przestrzegł ją ojciec

- Spokojnie, jestem prawie dorosła - wyznała Castillo

- A czy panna dorosła zgodzi się na jednego przytulasa ze staruszkiem? - inżynier rozłożył ręce w kierunku córki

- No jasne - odrzekła pięknooka i wtuliła się w ciało mężczyzny. W tym momencie do pokoju wparowała Esmeralda z tubką kremu ściśniętą w dłoniach.

- Violuś... - wykrzyknęła i przydreptała do młodszego pokolenia. Uściskała ją najmocniej, jak potrafiła. Niezauważalnie, za plecami córki otworzyła pojemnik z kremem, który wycisnęła na śródręcze. W szybkim tempie rozmasowała substancje na policzku brunetki. 

- Mamo! - wykonała kilka kroków w tył - Krem z filtrem? - spojrzała na nią błagalnie, czytając tekst z tubki. - Jeszcze tylko rok i osiemnastka - szepnęła pod nosem w geście żartu. Nagle każdy z domowników usłyszał dźwięk klaksonu, co było również znakiem, że wycieczka organizowana przez Studio On Beat właśnie się rozpoczęła. Castillo zbiegła po stopniach, zrzucając prędzej walizkę ze schodów. Ten wyczyn spowodował huk, którego nie dało się nie usłyszeć. - Ups... - syknęła Viola, przykurczając szyję oraz przymykając lewe oko. Obróciła głowę za siebie i wyszczerzyła ząbki w kierunku obejmujących się rodziców. - Nie tęsknijcie za bardzo - poprosiła. Pociągnęła za sobą torbę i stanęła przy drzwiach. Nacisnęła na klamkę, a gdy do jej domu zaczęły wpływać cienkie promienie słoneczne, dziewczynę zamurowało. Jej oczom ukazali się dwaj chłopacy w wieku Violetty. Jeden uniósł dłoń, jakby w planach miał stuknięcie w drewnianą powierzchnię, drugi zaś sprawiał wrażenie nieprzytomnego, którego siłą wywlekli z łóżka. 

- Hej - szepnął pierwszy i uśmiechnął się zaskoczony urodą kobiety. Wyglądał jakby jego oczom ukazał się anioł 

- Hej - odpowiedziała i wykonała kilka kroków, by przejść przez próg na zewnątrz wraz z walizką

- Poczekaj, pomogę ci - zaproponował i ułożył dłoń na uchwycie bagażu, Castillo jednak przyciągnęła go z powrotem do siebie, gdyż nie chciała by obcy dotykał jej rzeczy. - Jak Diego masz jestem imię na? - wydusił z siebie wyrazy z nadzieją, że zdanie ma jakikolwiek sens. - Palant - szepnął sam do siebie
- Co? - zakpiła córka inżyniera i z kącikami zwróconymi do góry spoglądała na zdenerwowanego chłopaka - A ja Violetta - dodała po chwili i wyciągnęła dłoń przed siebie. Diego pewnie ją chwycił, lecz w przeciągu kilku sekund zluźnił uścisk tak, jakby się bał, że zaraz zmiażdży kości drobniutkiej nieznajomej
- Nie, ja nie palant... Ja Diego...- sprostował - Chodziło mi, że... Jesteś ładna i... - podrapał się w głowie ponieważ powiedział coś, co miało pozostać jedynie jego myślami - to Leon - wskazał palcem. Spuścił czaszkę na dół i marszem wrócił do autokaru. Po drodze uderzył parę razy ręką w czoło, by zganić swoje postępowanie. Violetta rzuciła okiem na Verdasa, którego oczy przykrywały ciemne okulary, a wyprasowaną, kraciastą koszulę przygniatały jego skrzyżowane ręce
- My się chyba kiedyś widzieliśmy - zauważyła słusznie dziewczyna - prawda? - dodała, lecz odpowiedź w postaci milczenia ją nie zadowalała - Przepraszam, że tak wprost, ale muszę przyznać, że całkiem nieźle śpiewasz... Podsłuchiwałam cię, przez przypadek, kiedy akurat grałeś na gitarze w sali kilka dni temu, przez przypadek... - wyakcentowała dwa ostatnie słowa, które dla niej odgrywały olbrzymią rolę. - I ta piosenka... Ona też przez przypadek mi się spodobała, przez przypadek oczywiście. Dużo jest tak utalentowanych osób w Studio jak ty? - tik-tak, tik-tak... Sekundy, w których Verdas miał szansę na wyduszenie choć słowa nie mogły trwać w nieskończoność. Castillo zirytowana zachowaniem chłopaka, wzięła głęboki wdech i zawstydzona całą tą rozmową, zaprowadziła bagaż do autokaru. Leon w dalszym ciągu stał przytwierdzony plecami do ściany domu nowej uczennicy. Spał. Dopiero głośny klakson zdjął z jego gałek ocznych powieki. Wtedy brunet rozejrzał się w dwie strony i gdy zauważył, że stoi samotnie przed nieznaną jego oczom willą, przydreptał do busa. Drzwi się otworzyły, a były facet Francesci szukał wzrokiem wolnego miejsca. Gdy owe znalazł, jego spojrzenie powędrowało na siedzeniową sąsiadkę, od której oddzielał go korytarz. Dostrzegł, że jej twarz jest mu nieznana, więc burknął pod nosem słówka na przywitanie
- Ty jesteś ta nowa? Leon, cześć. - przedstawił się
- Ty jesteś tym popaprańcem? Niezainteresowana, miło mi. - odrzekła Viola i utopiła wzrok w rzeczywistość za oknem
____________
http://www.lodovicaworldtour.com/#_=_ <---- Głosować na Warszawę, która na razie jest druga. Chodzi tu o trasę Lodo do Polski, chyba każdy o tym marzy, prawda? Wiem, że tak! GŁOSOWAĆ, GŁOSOWAĆ, GŁOSOWAĆ!
He... He... He... Idąc według mojego planu, prezentuję wam ten oto rozdział.
Za brak wątku Femiły i Fran przepraszam... :( Life is brutal!
Co do Entre dos mundos to... Zobaczy się jeszcze. Być może usunę, a być może zostanę. Nie sądziłam, że aż tak wam zależy na tych wypocinach.
Za niedługo wakacje, nareszcie, wreszcie, jejjejejeej, jupi, YEAH! itd. (informacja stulecia, o której nie wiedzieliście i dopiero wam to uświadomiłam. Taki nieśmieszny sarkazm)
CZEKOLADA FOREVER!
Ally