Rozdział 54: Sprzedajemy studio

Rozdział dedykuję Catalina za bardzo długi i cudowny komentarz. Dziękuję <3
________
- Jak ty to sobie wyobrażasz? - spytał nieco mniej sceptycznie nastawiony. Najwidoczniej rozważył zalety planu, uświadamiając sobie, że Viola znów ma rację.
- Normalnie - nie starałam się go przekonywać, gdyż on był już zdecydowany. To sprawa życia i śmierci, dosłownie.
- W takich chwilach wiem, że było warto - przyznał i uśmiechnął się szczerze. Ja również otarłam łzy. Od teraz będę bardziej twarda. Chłopak wyczekiwał mojej reakcji.
- Ale co? - roześmiałam się sama z własnej głupoty
- Warto było poznać ludzi takich, jak ty. Dziękuję - związał uściskiem nasze dłonie. Czy to są jakieś znaki, że znów jesteśmy razem? Nie prościej byłoby go zapytać? Czy prościej? Tego nie wiem. Na pewno skuteczniej, ale rozmowy z nim nigdy nie należały do prostych. Dlaczego tym razem miałoby coś z tego wyjść? I nie mówię tu tylko o rozmowach, ale o nas. Wiele prób i każda następna rozbijała się o górę lodową niczym Titanic.
- Wracajmy do studia. Musimy porozmawiać z Federico i Ludmiłą - przerwałam dość niezręczny moment. Cofnęłam się o krok od bruneta. Szliśmy wolno, ale żaden z nas nie odważył wydusić z siebie ani jednego słowa. Nie bardzo wiedziałam jak rozpocząć i na czym stoję. On również zamilkł, jakby bał się zepsuć relacji, która wisi na cienkim włosku. Zastaliśmy blondwłosą oraz jej włoskiego przyjaciela w sali dla nauczycieli. Otworzyliśmy drzwi bez pukania, tym samym przerywając im zabawną pogadankę. Oboje śmiali się, popijając kawę. Ludmiła, gdy nas zobaczyła, zawiesiła nawet ruch ręki, w której trzymała łyżeczkę z cukrem.
- Spóźnienie - wypomniała, kontynuując przerwaną czynność. Federico dalej uśmiechał się do niej. Wreszcie po śmierci Fran odnalazł pasję, a my mu ją odbierzemy...
- Jest sprawa - zakomunikował Leon
- Życia i śmierci - dodałam, plącząc moje dłonie ze sobą. Zawsze gdy się stresuję lub boję to bawię się palcami. To już taki odruch, nad którym nie panuję. Ludmiła utrzymywała poważny wyraz twarzy. Federico stopniowo starał się opanować. Po kilku sekundach nawet mu się to udało. - Nie wiem, jak zacząć - masowałam swoje skronie palcami

- Powiem wprost. - na szczęście wtrącił się Leon. Nie potrafiłabym przekazać im tej wiadomości - Mam poważne problemy. Potrzebuję dużej sumy pieniędzy, a Violetta wpadła na pomysł by sprzedać studio i w ten sposób zdobyć tę kasę - streścił zaszłą sytuacje bardzo niedelikatnie i nieprzekonywująco Leon
- Stary - odezwał się Fede - my ci pożyczymy - wyciągnął swój portfel i zaczął liczyć jakieś grosze

- Potrzeba nam 50 milionów peso, Fede - Ludmiła zachłysnęła się kawą, którą wypluła na ziemię. Federico wysypał swoje drobniaki i zaczął je skrupulatnie liczyć, wierząc, że uzbiera daną sumę... Wyliczył, że posiada jedynie 100 peso, co w zupełności nie pokryje nawet małego procenta kwoty.
- Mam stówkę i darmowy talon na kawę - poruszał zabawnie brwiami
- Po co ci 50 milionów? - oburzyła się Ludmiła. Wstała z krzesła i oparła dłonie o blat. W sumie, gdybym osobiście nie uczestniczyła w tym napadzie, mi również ciężko by było uwierzyć, że Leon ma jakieś problemy, a do ich rozwiązania posłużyłaby jedynie gotówka. Opowiedzieliśmy wspólnymi siłami dwójce debiutujących nauczycieli o wszystkim ze szczegółami, co pozwoliło im zrozumieć powagę sytuacje. Zamarli.
- Dla nas to również nie jest łatwe, ale to jedyne wyjście - podsumowałam. To smutne, że mimo iż koncert wypalił, my nie uratowaliśmy studia...
- Żartujecie, prawda? - Ludmiła wciąż nabierała podejrzeń. Przecież gdyby nie groźba śmierci to nigdy byśmy nie sprzedawali tego budynku. Za bardzo o niego walczyliśmy.
- W takich sprawach się nie kłamie - przyznałam jednomyślnie wraz z Verdasem. Blondynka wciąż kręciła nosem, bo po prostu nam nie ufała.
- Tobie Violetta ciężko w cokolwiek uwierzyć - uniosła się nagle. Federico jakby nigdy nic pił jej kawę. Nie wiem, może w innych okolicznościach byłoby to zabawne, a może teraz to jego sposób na rozluźnienie atmosfery. - Udawałaś Roxy - wypomniała mi, a ja oddaliłam od niej wzrok.
- Tak - przyznałam - ale to coś ważniejszego. Ludmiła, zaufaj nam - zachowałam stoicki spokój. Dziewczyna głośno westchnęła. Usiadła na swoje uprzednie miejsce. Przechyliła lekko kubek by napić się pobudzającej kawy. Gdy nic nie wleciało jej do gardła, zaczęła oglądać wnętrze kubka. Zgromiła wzrokiem Federico. Chłopak uśmiechał się jak niewinny dzieciaczek, który twarzą chciał zmniejszyć swój wymiar kary, Ja dalej obserwowałam Ferro. Czekaliśmy z Leonem na jej dalszą reakcje
- Potrzebujemy tych pieniędzy - zapewniał Leon, facet, którego Ludmiła nie darzy sympatią.
- Zgoda - ogłosiła wreszcie. Za to ją szanuję. Mimo osobistych zastrzeżeń do Verdasa okazała serce. Chyba myliłam się co do niej.

Minęły dokładnie dwa dni od podjęcia decyzji, co do sprzedaży studia. Klamka zapadła. Wystawiliśmy ogłoszenia w internecie, rozgłaszamy wiadomość przechodnią na ulicy, którzy może byliby zainteresowani kupnem. Staramy się, by nagłośnić informację i w mgnieniu oka uzbierać pożądaną sumę pieniędzy. Przez dwa dni zmieniło się coś jeszcze w moim życiu. Nigdy nie podejrzewałam, że nastąpi taki przełom praktycznie z dnia na dzień. Może nie koniecznie z dnia na dzień, ale dopiero teraz to spostrzegłam, Jestem totalnie zagubiona i nie wiem, co dalej robić. Znalazłam się kropce. Staram się jednak o tym nie myśleć z nadzieją, że prawda sama wyjdzie na jaw, a ja nie będę musiała niczego ogłaszać. Poniedziałek. No tak. Poniedziałek. Dziś mamy rozmowę z pierwszym potencjalnym kupcem. Umówieni jesteśmy na 12.
_______
1) Co było przełomem w życiu Violetty

Następny tytuł rozdziału: Nas?