Prolog

- Dzień dobry - rozszedł się po całej sali zachrypły głos, który bez wątpliwości wywołał na skórze młodzieży mały dreszczyk - Witamy wszystkich tępaków, zwanych uczniami na corocznym zebraniu po wakacjach w studio On Beat. Nie wiem dlaczego tylu was tu przybywa. Przecież to dno, a nawet głębsza od dna zakichana szkoła. - podsumował dyrektor placówki, umożliwiającej ludziom utalentowanym rozwijać swoje zamiłowanie do muzyki oraz możliwość na zabłyśnięcie w świecie show biznesu. Mężczyzna przemawiał kompletnie bez entuzjazmu. Mogłoby się wydawać, że stoi na ogromnej platformie z mikrofonem przyłożonym do ust tylko i wyłącznie w jednym celu. Wiele ludzi oddałoby niemalże wszystko dla pieniędzy. Gregorio tą właśnie grupą dowodzi. Jest przeraźliwie skąpy, wredny, złośliwy. Jego pesymizm to nie tyle co znak szczególny, ale również cecha, tak potwornie zaraźliwa, że chyba każdy z nauczycieli na nią "zachorował".
Uczniowie... no cóż... Mówiąc w skrócie. Ich społeczeństwo podzielone jest na hierarchię. Elita dominująca zachowaniem składa się z czwórki uczniów. Reszta stanowi większość liczebną, ale nic poza tym. Każdy z nich nosi wyimaginowaną plakietkę osób o mniejszej wartości, mniejszym talencie. Cała 3 klasa nadaje studio rozleniwionego charakterku, ale tylko czwórka "najzdolniejszych spośród uzdolnionych uczniów" posiada możliwość oddania ostatecznego głosu. Są samolubni, pewni siebie, marudni, wredni, rozkapryszeni. Widzą tylko koniuszek własnego nosa i nic poza tym. To chora sytuacja, w której ludzie czyniąc powinność, mają za zadanie działać razem, a rzeczywistość jest zupełnie oddalona od planów. Chore jest również to, że zarówno reszta klasy jak i nauczyciele pozwalają na manipulowanie sobą przez przebiegłą ekipę.
- Gregorio, trochę wiary. - nadepnęła jedna z nauczycielek nieprzypadkowo na nogę dyrektora. Zrobiła to specjalnie by choć na chwilę zbliżyć się do mikrofonu i zabrać głos. Posłała promienisty uśmiech w kierunku uczniów, znudzonych ciągłymi kłótniami nauczycieli. Kobieta również nie wierzyła w sukces młodzieży, ale zawsze starała się zachowywać pozory tej dobrej. Gregorio nienawidził gdy Angie zabierała mu jego pięć minut. Zawsze gdy usiłowała zabłysnąć, on podcinał jej skrzydła i w ten oto sposób rozpoczynała się ogromna awantura. Tym razem nie mogło zdarzyć się inaczej. Mężczyzna popchnął jedną ręką blondynkę. Ta straciła równowagę, lekko się zachwiała. Zakręciła dłońmi kilka kółek by nie upaść na ziemię przed widownią. Dyrektor uniósł nogę, a stopę przyłożył do pośladka Angie, mocno pchnął, w wyniku czemu kobieta zleciała ze sceny i wylądowała na twardą glebę. Uczniowie wybuchli głośnym i niekontrolowanym
śmiechem, który nie ustąpił nawet po upłynięciu kilku minut
- No... a więc... - zachował "poker face" nauczyciel tańca - rozejdzie się czy coś tam, noby. Widzimy się jutro, ale wolałbym już nigdy. Błagam, nie przychodźcie tu więcej. Ja wam zapłacę, ale nie każcie mi oglądać waszych gęb już nigdy więcej. - przybrał rozpaczliwy wyraz twarzy, do którego przywykł już każdy, kto
uczęszcza do studia. Takie typu sceny są na porządku dziennym. Zarówno elita jak i reszta zebranych pojękiwała na znak by pesymistyczny mężczyzna przestał użalać się nad samym sobą. Gregorio poprawił swój kołnierzyk i mocno stuknął palcem w mikrofon, tym samym powodując drażniący ucho pisk. Zaśmiał się pod nosem, zadowolony z swojej spontanicznej przemowy.
______
Hahah i ta wasza mina kiedy czytacie i nie wiecie o kim jest mowa. BEKA!
Połowę sławnej czwóreczki poznacie w next rozdziale
To opowiadanie będzie za pewne krótkie i dziwne! Nauczyciele nie będą normalni, co już chyba zauważyliście. Federico... a jaki inny może być u mnie Federico?
Co do Leonetty to znów wielki znak zapytania...
Zmiana nagłówka nastąpi... kiedyś tam. Huehueszki!
Prolog miał pojawić się jutro, pojutrze... za ileś tam dni, ale napisałam jakoś tak dzisiaj ;>
Hahah, i ten stan kiedy przeglądasz się w szybie innego samochodu, strzelając miny typu dzióbek, a kierowca siedzi na fotelu i przygląda się tobie jak wariatce "okaaaaay" xd
PS. Wstyd mi za ten prolog.