Rozdział 5: Nie zrobiłam niczego złego

***
- Ałć, Leon, uważaj - syknęła Francesca po zderzeniu ze swoim chłopakiem. Ten wciągnął brzuch i stanął tak, by umożliwić Włoszce przejście do sali. Szatynka stąpając cicho po podłodze na swoich nowiuteńkich balerinach, tanecznym krokiem zbliżyła się do keyboardu. Rozłożyła na podstawce kartkę A4 z zapisanymi nutami. Zarzuciła zaciekawione spojrzenie na Verdasa, który do tej pory nie oderwał od szatynki wzroku.
- Leon, możesz wyjść?
- Ale ja chcę posłuchać jak śpiewasz... - wyznał i powrócił do pomieszczenia z instrumentami. Stanął naprzeciw dziewczyny włoskiego pochodzenia i ośmielił ją wzrokiem, by zaczęła grać. Francesca uśmiechnęła się sztucznie i ułożyła palce na klawiszach. Zdążyła wykonać jeden, jedyny ruch i przerwała.

Leon odsunął delikatnie głowę do tyłu i przekręcił ją w prawą stronę w geście zdziwienia. - Tylko tyle? To koniec?
- Ty też odczuwasz, że to i tak za wiele? Że im bardziej ktokolwiek będzie naciskał, ta piosenka na tym straci. Niby chcesz dobrze, ale nie zawsze tak się da. Ona w prawdzie nie jest dopracowana. Niby słowa nie kłócą się z muzyką, bo próbują udawać spójną całość przed odbiorcami, ale tego nie da się ciągnąć w nieskończoność. Przecież kiedyś wielki znawca połapie się, że tekst i muzyka do siebie nie pasują. Gdybym połączyła ten radosny, pozytywny tekst z równie skoczną muzyką, wszystko będzie brzmiało, jak należy, a ta muzyka, którą raczej nie cechuje optymizm zostanie dopasowana do równie smutnych słów, sądzę, że powstaną naprawdę dwa wspaniałe hity, zamiast jednego kiepskiego. - Włoszka zarzuciła aluzją w nadziei, że Verdas nie zrozumie tego dosłownie i odbierze jej słowa tak, jak sobie to wymarzyła.
- Ale... ja nie umiem tego stwierdzić po jednej nucie. Odwagi, Franuś - pogładził jej policzek opuszkami
palców. Szatynka spuściła wzrok na dół i bez zdania na pożegnanie najzwyczajniej w świecie usunęła swoje ciało z sali.

***
Te otoczenie, charakter szkoły, mierzące od góry do dołu spojrzenia raczej nie zadziałały na Violette pozytywnie. Uczniowie przechadzali się korytarzem, jak gdyby ktoś skazał ich na ścięcie. Wzrok wbity w podłogę, ramiona spuszczone, chód leniwy. Zero uśmiechu, zero radości, śmiechu, muzyki. Był wyjątek.

Tak, jak w przypadku pisowni wyrazów występują wyjątki, tak tu również. Niby zwyczajna sala. Ta, jak każda inna. Odróżniła ją jednak w chwili obecnej zawartość pomieszczenia. Przystojny brunet usadzony na stołku, z gitarą podtrzymywaną na kolanie, palce szarpiące delikatnie struny, oczy, którym aż tak dokładnie nie miała okazji się przyjrzeć utkwione w dal, fryzura bujną, melodia piękna, głos anielski, zatracony w słowach i przekazie piosenki. Całe to połączenie dawało miks, przez który Violetta nie mogła wyrzucić
utworu z głowy oraz poniekąd zmieniła swój pogląd na szkołę. Wyznaczyła sobie cel. "Chcę się rozwijać, chcę dążyć do osiągnięcia takiej perfekcji, jaką posiada nieznany chłopak, chcę być równie wspaniała, by ludzie obserwowali mój występ z zapartym tchem w piersiach, by byli pełni podziwu w identyczny sposób, co ja teraz". Nagle usłyszała swoje imię, a brunet w koszuli, który do tej pory znajdował się w innym świecie, zszedł na ziemię. Castillo zdążyła czmychnąć niezauważona. Była już zdecydowana, prawie.
- Violu, co ty odwalasz? - zapytała z szczyptą złości w głosie Lara
- Rozglądałam się po prostu - wytłumaczyła dziewczyna
- Sama?! Byłaś kiedyś na koncercie rockowym?
- Byłam... - odpowiedziała nieco zaskoczona pytaniem
- To pomnóż sobie ten hałas razy 8557 i otrzymasz reakcje któregoś z cymbałów, gdy spojrzysz na nich z nieodpowiedniego profilu, a jeśli to Ludmiła to... wtedy nie żyjesz, dziewczyno.
- Se...
- Tak, serio - podsumowała - Oni cię obserwują, pamiętaj. Ja w międzyczasie załatwiłam ci rozmowę z Gregorio.
- A Gregorio to... - główkowała Castillo
- Nauczyciel, który... jest nauczycielem. Nie przeciągaj tylko chodź! - przyprowadziła ją do gabinetu profesorów. Bez pukania, po prostu, otworzyła drzwi i pchnęła Viole bliżej mężczyzny, który akurat pił herbatę. Niby nic nadzwyczajnego, ale gdy pije się herbatę, wymyślając na szybko choreografię, która powinna w dniu dzisiejszym być opracowana, wtedy... wygląda to co najmniej dziwnie.

- Raz, dwa, trzy, cztery... osiem, sześć, siedem, osiem. I ukłon! I skok, i skok, i.... AAAA! - na pierwszy rzut oka facet wyglądał na roztargnionego. Jego kroki przypominały baletowe. Violetta również zrozumiała, że Gregorio nie najlepiej liczy, co można wywnioskować po tym, co wypowiedział, a może zrobił to specjalnie? Cały "występ" trzymał za uchwyt szklankę z zaparzoną herbatą, starając się by ani kropelka nie spadła na podłogę. W momencie gdy nauczyciel ujrzał Violettę oraz Larę w jego gabinecie z prawdopodobieństwem, że przyglądały się jego ruchom, pisnął jak mała dziewczynka gdy przed jej oczyma, w niewielkiej odległości ukazuje się olbrzymi pająk. Castillo splotła dłonie ze sobą i niewinnym wzrokiem spojrzała na faceta. - Co... co wy tutaj robicie? Nie nauczyli was, że trzeba pukać albo choćby coś powiedzieć jak już weszliście? Przez was zrobiłem z siebie błazna i... herbatę mi wylałyście. Wielkie dzięki. Lara, kto to jest? Sanepid? Mogę przysiąc, że kiedyś tu ktoś sprzątał, a ta warstwa kurzu może to potwierdzić, bo kilka lat temu miała grubość 3 centymetrów, tak więc...
- Nie, to jest Violetta - zaprezentowała dłońmi swoją kuzynkę. Gregorio pogładził się po podbródku - ... i chce się tu uczyć, matole.
- Tak, tak... Czekaj, jak mnie nazwałaś? Wiedziałem, że jestem twoim ulubionym nauczycielem, ale nie że aż tak. Czuję się dumny! - gestykulował otarcie łzy z policzka - Przykro mi, ale jeśli chodzi o Victorię to...
- Violette - poprawiła nauczyciela brunetka
- Nie sądzę. Do niej pasuje Victoria. Jak już mówiłem mamy komplet i Victoria nie może się u nas uczyć, przykro mi. Choć właściwie... - przerwał nauczyciel tańca, a oczy dziewczyn przybrały wielkość monet, w nadziei, że jego werdykt ulegnie zmianie - Nie jest mi przykro bo lubię być wredny
- Ale... Violetta ma bloga, na którym śpiewa i... ponad milion osób ją codziennie słucha. Oni ją kochają, a taka osoba pomoże nam wybić studio! - zasugerowała Lara. Nie podda się tak łatwo, zawsze dostaje wszystko, co chce, więc i tym razem nie będzie inaczej.
- Vi... Vi... Sławna dziewczyno, witaj w Studiu On Beat. - przytulił obie dziewczyny.

***
Następnego dnia znów codzienna rutyna. Pobudka, poranna toaleta, makijaż, dopasowanie ubrania, fryzura i jeszcze raz makijaż. Tak w skrócie wygląda poranek Ferro. Bez śniadania, z myślą, że po raz kolejny wybierze się razem ze swoim chłopakiem i pasożytem, tak pieszczotliwie nazywa Leona na naleśniki, jak to mają w zwyczaju. Federico każdego dnia czeka na Ludmiłę przy światłach, bądź przychodzi po nią osobiście. Dziś blondynka czekała w nieskończoność na chłopaka, lecz ten najzwyczajniej w świecie ją zbył. Czy to ma jakieś powiązanie z wczorajszym incydentem? "Nie zrobiłam niczego złego", usprawiedliwiała się Ferro. Podniosła swoje ciało z ławki i wyjęła z torebki swój telefon. Wybrała numer, któremu przypisana

była nazwa "Feduś <3". Pierwszy sygnał i nic, drugi, trzeci, szósty. "Abonent czasowo niedostępny", usłyszała i rzuciła swoją komórką o chodnik. Urządzenie rozprysło się o twardą powierzchnię. To już 4 telefon w tym tygodniu, który skończył w podobny sposób. Dziewczyna postanowiła, że nie podda się tak łatwo i skoro jej Phone poległ na bitwie, sama osobiście powinna udać się do Włocha. Z wielkimi chęciami przebiegła przez pasy, mimo iż czerwona kontrolka nakazywała stanąć. Przytrzymywała palcami torebkę na ramieniu, by ta nie zsunęła się na ziemię. Przez ostatnie kilka metrów jej tempo biegu zwolniło. Cała zdyszana doszła do celu i biorąc jeden głęboki oddech, nacisnęła na przycisk, po którym w domu rodziny włoskiej zrobiło się głośno. Nie musiała minąć minuta, a Ludmiła i Federico stali naprzeciw siebie i wpatrywali się sobie w oczy. Chwilę później Feder potrząsnął głową, by uwolnić swój umysł spod uroku pięknej blondynki.
- Hej - wyrzekła niewinnie dziewczyna, lecz nie otrzymała choćby jednego wyrazu jako odpowiedź. - Idziemy razem do studia? - i znów głucha cisza. Brunet tylko splótł ręce na klatce piersiowej i dalej obserwował swoją dziewczynę obrażonym wzrokiem - Federico, nie patrz się w ten sposób bo czuję, jakbyś był zły na mnie, a tak nie jest, prawda? - dalsze milczenie chłopaka rozwścieczyło Ferro - Federico, ja do ciebie mówię, a jak Ludmiła przemawia i chce uzyskać odpowiedź, to ją uzyskuje, jasne!? Co ty sobie myślisz, że możesz mnie tak ignorować? I jeszcze ci powiem, że...- wrzeszczała
- Teraz pewnie wiesz jak to jest. - burknął
- Ale co ty masz na myśli?
- Codziennie ignorujesz moje uwagi, prośby, w ogóle całego mnie. Służę ci chyba tylko jako ładna buźka, z którą możesz się pokazać bez wstydu, i nic poza tym. Nie mam zamiaru być tylko twoją marionetką, Ludmiła.
- Jeśli teraz właśnie usiłujesz ze mną zerwać, to przysięgam ci, że ja na to nie pozwolę.
- Nie chcę z tobą zrywać, w momencie kiedy najbardziej mnie potrzebujesz.

- Ludmiła nikogo nie potrz... - wyczytała zawód w oczach Fede, w chwili gdy wypowiadała zaprzeczające słowa - Dziękuję, Federico. Czasami po prostu traktuję cię jak resztę ludzi i zapominam, że ty nie jesteś "resztą". Jesteś moim Fedusiem... - przełknęła ślinę i zwróciła wzrok ku górze, by łatwiej jej było wyznać
swoje uczucia - Kocham cię i przepraszam. - Włoch obtulił dziewczynę ramieniem i lekko ucałował jej czoło.
- Też cię kocham, Ludmi - szepnął cichutko
______________
Duuuuuużo czasu zajęło mi napisanie tego czegoś. Wynika to z tego chyba, że "Violetta" mnie już nie jara. Uh... sam serial jest okay, ale powoli staje się taki przesycony słodyczą. Ta Violetta. Jejciu, jak ja jej nienawidzę. Wszystko, co najlepsze to Violetta. Tłumaczy dorosłym jak powinni się zachować, wszystkich poucza, taka niewinna, każdy ją musi kochać, jej rozterki... Och, ech, och! Wszystko skupia się na niej i wszystko należy się jej, a co z Ludmiłą i Francescą, i resztą? Przepraszam, jeśli którąś z was uraziłam, możecie mnie hejtować, pozwalam. Wyrażam swoje zdanie i jestem z tego dumna.

Następna będzie wykreślanka, a później On Shot, który już mam napisany o... (wygrała Femiłka <3) Femiłce <3333

Mam też dla was surprise, którym ekscytuję się jak idiotka.

Jak na razie trzeba zorganizować akcję "Teddy, nie odchodź bo nudno na bloggerze bez wariatów" Założę się, że choć raz czytaliście jej opowiadanie lub ewentualnie 57275 jak ta dziewczyna co się szczerzy do monitora, z miną "to nie ja" i nazywa się na bloggerze Ally. Przesyłajcie argumenty dlaczego powinna zostać na fanki.leonetty@tlen.pl potem wybiorę z nich tak, by się nie powtarzały i jak będzie ich masa to opublikuję na blogu. Liczę na waszą pomoc!!! Zacznę pierwsza, a wy podajcie następne. Im więcej tym lepiej:
1. KOCHAMY TEDDY!

... i niech moc będzie z wami!
Ally