Rozdział 43: Uwierz w miłość

***
Stała przytwierdzona do podłoża tak jakby podeszwy jej butów zostały sklejone super mocnym klejem. Nie oczekiwała tego rodzaju odpowiedzi. "To za szybko...", próbowała wyjaśnić sama sobie zachowanie jej chłopaka. Zrobiła jeden krok w przód, zaraz potem zatrzymała się. Nie wiedziała co powinna uczynić. Dogonić Feder'a i zapytać czemu odmówił, czy może zgrywać nieprzystępną, wrócić do domu, udawać, że ma wszystko i wszystkich gdzieś, a tak naprawdę dręczyć się w duchu pytaniem "dlaczego"? Dwa wyjścia, dwa wybory i dwa odmienne skutki. Jej ciekawość zwyciężyła. Pomknęła w kierunku domu rodzeństwa. Stanęła przed drzwiami, uniosła złożoną w piąstkę dłoń na wysokość ucha, energicznie uderzyła w drewnianą powierzchnię, dzięki czemu po całym mieszkaniu Federico'a i Francesci rozległ się hałas.
- Ty otwórz! - słyszała męski wrzask
- To Ludmiła - powiadomiła brata Włoszka
- Nie otwieraj - rozkazał chłopak. Zabolało to panienkę Ferro. Nie skrzywdziła go przecież, nie oszukała. Zapytała tylko czy chce z nią i jej rodziną jechać nad jezioro. To nie przestępstwo, tylko miły gest. Teraz już blondynka zupełnie nie rozumiała dlaczego Federico tak się zachowuje.
- To twoja dziewczyna... - pociągnęła za klamkę. Pierwsze, co rzuciło się jej w oczy to burza włosów Ludmiły. Dziewczyna stała odwrócona. Skłonna była odpuścić sobie odwiedziny u chłopaka. - Hej, zaczekaj! - krzyknęła szatynka. Zero reakcji ze strony "super nowej". - Ludmiła, zaczekaj, no! - blondynka odwróciła głowę ku Fran
- Powiedz Fede, że jeśli ma mnie dość to powinien powiedzieć mi to w twarz! - wykrzyczała wściekła Ferro
- Co? Fede? Ciebie? Dość? - Francesca była zaskoczona. Jeszcze rano jej brat skakał do sufitu ponieważ w planach miał spotkanie swojej dziewczyny. Co mogło się zmienić przez niecałą godzinę? Aż tak wiele?
- Tak. Fede. Mnie. Dość. - potwierdziła rozdrażniona Lu. Starała się nie uronić ani jednej łzy.
- Kłamiesz! Federico cię kocha. - szatynka zbliżyła się do dawnego wroga. Chwyciła ją mocno za rękę i zaczęła ciągnąć w kierunku drzwi. Blondynka próbowała wszystkiego by uwolnić się z uścisku Włoszki, ale siostra Fede była zbyt silna. Mimo szarpania i krzyków, Ferro znalazła się w mieszkaniu swojego chłopaka. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej, co miało oznaczać, że jest oburzona. Przeskoczyła z jednej nogi na drugą. - Federico!- zawołała szatynka i wielkimi susami przemierzyła odległość z parteru na piętro.
- Lu już poszła? - zapytał pełen nadziei chłopak. Ferro słysząc te słowa, coraz bardziej kusiło by wziąć nogi za pas i wrócić do domu, spakować się oraz wyjechać na w pełni zasłużony urlop.
- Ta... Nie rozumiem. Czemu jej unikasz?
- Nie unikam... - ciemnowłosa przytakiwała sarkastycznie głową - Dobra, unikam, ale to dlatego bo... bo... ona chce mnie zabrać nad jezioro - wyrzucił z siebie Feder. Francesca dalej nie rozumiała jego problemu
- I... - gestykulowała rękoma by kontynuował
- I??? - dziwił się
- Dlaczego nie chcesz z nią jechać? Chyba nie cykasz się jej rodziców, prawda?
- Nie, ale... - przerwał swoją wypowiedź. Spojrzał w przestrzeń za dziewczyną i nie wydusił z siebie nawet słowa
- Ale co? Oj, Fede... no mów! - zniecierpliwiona siostra naciskała na bruneta - Ojca Ludmiły się tak boisz?
- Nie. Boję się spać poza domem... w lesie... bez telewizji... bez wi fi... bez kibelka... bez lustra!!! - zaakcentował dwa ostatnie wyrazy i przyłożył piąstkę do ust - Ta myśl mnie po prostu wykańcza psychicznie - Ludmiła słyszała całą rozmowę z dołu. Gdy zrozumiała, że to nie ona sama w sobie jest problemem dla chłopaka, ale brak dóbr XXI wieku, wybuchła śmiechem. Tak przerażająco głośnym, że Feder aż podskoczył. Spiorunował wzrokiem siostrę, a sam nabrał na policzkach rumieńca.

***
Niby jeden, zwyczajnie rozpoczęty dzień... Ciche kroki, głośne rozmowy, zakochane spojrzenia...
- Za co ty tak właściwie mnie kochasz? - zapytała odważnie Violetta, siadając na betonowy stopień
- Za co? - zastanawiał się brunet, czyniąc to samo, co ukochana - Nie mam pojęcia za co cię kocham, ale cię kocham bo cię kocham i nie umiem tego inaczej wytłumaczyć - wyznał zadowolony z siebie Leon. Oparł łokieć o kolano i zawiesił wzrok na Castillo
- Co? Leon, czemu się tak na mnie patrzysz? - Viola czuła, że spłonęła rumieńcem. Verdas pogładził dłonią policzek dziewczyny. Przysunął się i zamknął oczy.
- Z drogi śledzie, debil jedzie! - za ich plecami coś się działo. Skierowali głowy w przeciwnym kierunku, przerywając tym samym jakże cudowny moment dla tej dwójki.
- Serio? - jęknął zawstydzony chłopak. Odkleił się od betonu i skacząc po schodkach doszedł do osoby na rowerze. Violetta zmarszczyła brwi. Kierując się ciekawością, przydreptała do pięknookiego. - Babciu, co ty tu robisz? - spytał przez zęby chłopak. Wizyta rodzinki podczas randki to nie najlepszy pomysł. Do tego Celia nie należy do stonowanych, zrzędliwych staruszek z drewnianą laską przy boku. Celia była oryginalna i wyjątkowa w swoim rodzaju, rzekłabym... nadzwyczaj specyficzna!
- A jak ci się wydaje? Śmigam na kradzionym składaku - spowodowała na ciele drobnej Vilu dreszcze. Jej wyrazisty głos... Castillo nigdy nie słyszała z ust osoby w podeszłym wieku tak głośnej dykcji
- Babciu, obiecałaś, że tutaj...
- A to kto? - przerwała, zdejmując z nosa wielkie gogle. Przekręciła głowę w lewą stronę, odchyliła ją, po chwili znów zbliżyła. Ścisnęła poliki Violetty. - Niezłą se wyrwałeś. Babcia Celia ząbki powyrywa.
- Babciu! - skarcił kobietę wnuczek. Siwowłosa z niebieskimi pasemkami zaprzestała dręczeniu brunetki. Pchnęła rękoma zakochanych, poprawiła okulary, nogi położyła na pedały od roweru. Zaczęła wysilać mięśnie... Tyle było ją widać.
- Twoja babcia trzyma się całkiem dobrze - zauważyła dziewczyna
- Wiem... temu nie chcemy zostawiać ją samą w domu. - Castillo zachichotała - Kiedy to nie był żart. Ja mówię serio, bardzo serio, bardziej serio niż serio, serio, ale tak serio, serio! - rozłożył dłonie i przy stopniowaniu wyrazu poruszał nimi delikatnie w górę, a następnie w dół, co wyglądało jakby stał się policjantem, który właśnie zarządza ruchem drogowym.
- Ale ja ci wierzę, serio, bardzo serio, bardziej serio niż serio, serio, ale tak serio, serio - naigrawała się ze swojego chłopaka, a towarzyszący przy tym śmiech miał tylko dolać oliwy do ognia
- Ha, ha, ha... Bardzo zabawne, Violetta - mówił sarkastycznie Leon.
- Leon, zmieniając temat... Ty naprawdę znów mnie tu zostawisz?
- Wiesz, że tego nie chcę - odgarnął pasmo włosów Violi za ucho
- Wiem. Znów cię stracę, znów się rozstaniemy, a to uczucie może nie przetrwać tak długiej rozłąki, zrozum... My nie mamy szans - poprawiła fryzurę do poprzedniego stanu
- Uwierz w miłość - nakazał.
- Ale...
- Zamknij oczy - poprosił - O nic nie pytaj. Zamknij! - dziewczyna zaufała Verdasowi. Nigdy jej nie zawiódł. Dlaczego teraz miałoby być inaczej? Pięknooki oddalił się od córki inżyniera. Ona to czuła, ale mimo pozorów nie odkleiła od siebie powiek. Wierzyła w ideał faceta, którego reprezentuje Leon. Chłopak chwycił dziewczynę w talii. Stał z tyłu. Wiatr powiewał włosy Violi, które łaskotały ciemnowłosego w twarz. - unieś ręce - wydał kolejne polecenie, które Violetta wykonała bez najmniejszych oporów.

No soy ave para volar,
Y en un cuadro no se pintar
No soy poeta escultor.
Tan solo soy lo que soy.


Las estrellas no se leer,
Y la luna no bajare.
No soy el cielo, ni el sol...
Tan solo soy.

Pero hay cosas que si sé,
Ven aquí y te mostraré.
En tus ojos puedo ver....
Lo puedes lograr, prueba imaginar.

Podemos pintar, colores al alma,
Podemos gritar iee ee
Podemos volar, sin tener alas...
Ser la letra en mi canción,
Y tallarme en tu voz.
[...]
Rozległ się silny głos, głos jak dzwon, który w przepiękny sposób udowodnił Violettcie, że warto wierzyć w miłość.
__________
Hahahahhha
Buahahhaha
hueheueheue
Huhuuhuh
A wiecie co?
hahahahaha
uhuhuhuhuh
Pomarańcza...
hahahahaha
ahahahahahaha
uuuu...
Jest...
hahahahaha
uhuhuhuhuhhu
hehehehehe
... pomarańczowa... ahahahahahaah
Witajcie, witajcie? Tęskniliście? xd "O, jakie ładne krzesło. to naprawdę ładne krzesło. Pięknie krzesło. Chcę zdjęcie" XDD
Odperdoling na maxa
Po tym jakże pięknym akcencie... do next'a ludziska, do next'a!