Rozdział 86: "Algo se enciende"

Ludmiła ma racje. Każdy zasługuje na miłość, ale co można począć kiedy druga osoba nie czuje tego samego ? Chwilunia ! Rico podoba się Ludmi i on jej jak sądzę też. Może by tak spróbowali umówić się na randkę ? Co im szkodzi ? Wybiegłam za przyjaciółką. Siedziała na ławce, a twarz miała schowaną w dłoniach. Usiadłam obok niej.
- Mówiłaś, że nic nie rozumiem, ale ja doskonale wiem co czujesz. Tak, to prawda mam wspaniałego chłopaka, którego kocham, ale pomyśl sobie przez co przechodziłam rok temu. Te rozterki sercowe, te komplikacje, niespełniona miłość. Zobacz ile musiałam wycierpieć by dojść do tego szczęścia. Z tobą też tak będzie. Może Fede nie jest chłopakiem dla ciebie, a może jest.
- Co chcesz mi przez to powiedzieć ? - blondynka starła z policzków swe łzy
- Mam namyśli to, że jest dużo chłopaków na tym świecie, którzy chcieliby cię poznać. Muszę ci coś wyznać.
- Słucham
- Fede ...
- Tak wiem. Nie kocha mnie. To jest przecież oczywiste nie musisz mi tego mówić po raz kolejny ...
- Nie, Fede ma brata bliźniaka. Ma na imię Rico i ... spodobałaś się mu.
- Ja ? - pytała z niedowierzaniem
- No a znam jakąś jeszcze piękną i utalentowaną Ludmiłe ? - zaśmiałam się.
- To nie jest takie proste. Pokochałam Fede za jego charakter, nie wygląd. Co z tego, że Rico będzie miał tą samą bujną fryzurę, ten słodki włoski akcent, melodyjny głos, kiedy będzie zachowywał się jak Andreas albo ... Diego ?
- Diego ? Przesadzasz, może i Diego był kiedyś złym człowiekiem, ale się zmienił ! - broniłam go

- Tak, tak ... Dziękuję ci Violetto za twoje szczere chęci i za to, że mnie nie zostawiłaś samą. Czuję się o wiele lepiej. No to co ? Pizza i lody ? - zaproponowała blondynka
- No pewnie - uśmiechnęłam się
- Dziewczyny ! - wydarła się Francesca wybiegając z Resto
- Co się stało ? - przestraszyłam się
- Ratujcie mnie od nich ! Oni ... oni śpiewają jakąś piosenkę i tańczą z mopami. Ja się ich boję - dyszała Włoszka
- No wiesz ty co ? Ja tu zaczęłam się martwić, że coś poważnego im się stało, a ty nam tu mówisz, że sobie tańczą ?
- Violka, oni tańczą z mopami ! - dodała blondynka - Koniecznie muszę to zobaczyć
Zerwałyśmy się z siedzenia i pobiegłyśmy w stronę baru, który znajdował się kilka kroków od ławeczki :

Luz, cámara y acción
Luz, cámara y acción
Muy precisos movedizos
Con los pies levanta el piso

Luz, cámara y acción
Luz, cámara y acción
Como la luna quiero brillar
Hasta las piedras quieren bailar

Powstrzymywałyśmy się od śmiechu. Chłopaki raczej nas nie widzieli, więc wymknęłyśmy się z powrotem na dwór. Dopiero tutaj mogłyśmy wybuchnąć głośnym, niekontrolowanym napadem śmiechu. Gdy już się ogarnęłyśmy Ludmiła sobie o czymś przypomniała :
- Przecież my mamy za kilka dni koniec roku, prawda ? Nadal nie wymyśliliśmy tej piosenki
- Szczerze mówiąc to ja ... - odezwałam się
- Napisałaś ją sama ? - zapytała się blondynka
- Tak jakby. Mam w głowie ułożone nuty i słowa, ale nie przeniosłam ich na papier.
- No to na co czekamy ? Trzeba to jak najszybciej skończyć. Chodźmy do studia - zaproponowała Fran z entuzjazmem

Z uśmiechem na twarzy poszłyśmy do naszej szkoły, a dokładniej do sali Angie ponieważ to tam znajdował się keyboard. Stanęłam przed instrumentem i zaczełam grać. Dziewczyny wsłuchiwały się w melodie. Chwile później wydobyłam z siebie głos. Śpiewałam wcześniej ułożony utwór. Fran w rytm muzyki kołysała się w różne strony.

Si te sientes perdido en ningun lado
Viajando a tu mundo del pasado
Si dices mi nombre yo te ire a buscar
Si crees que todo esta olvidado
Que tu cielo azul esta nublado
Si dices mi nombre te voy a encontrar
Es tan fuerte lo que creo y siento
Que ya nada detendra este momento
El pasodo es un recuerdo
Y los sueńos crecen siempre creceran

 Ya veras que algo se enciende de nuevo
Tiene sentido intentar cuando estamos juntos
Algo se enciende de nuevo
Tiene sentido intentar cuando estamos juntos
Cuando estamos juntos
[...]
- To jest świetne ! - krzyknęła Fran
- Potwierdzam, a ma to jakiś tytuł ?
- Szczerze mówiąc nie myślałam nad nim ... - przyznałam
- Hmm, a może "Algo se enciende" ? - wymyśliła Ludmi
- Świetnie, no to mamy przygotowaną już piosenkę finałową - ucieszyła się Włoszka
- Tak, a spisał ktoś słowa na kartkę ? -zapytałam retorycznie
Dziewczyny popatrzyły się na siebie ze zdziwieniem, a ja zaczęłam się z nich śmiać.

W studiu byłyśmy jeszcze jakieś 30 minut. W tym czasie dopracowałyśmy piosenkę. W drodzę do domu napotkałam Diego, który przywitał mnie swoim promienistym uśmiechem.
- Hej, Viola - wyszczerzył się jeszcze bardziej
- Widzę, że jesteś w dobrym humorze
- Tak - zapadła chwila ciszy - Nie spytasz się dlaczego jest mi tak wesoło ? - wykonał wznios na palcach
- Masz rację, a więc dlaczego ?
- Bo ja coś wiem, nie spytasz się co ?
- Co ty planujesz ?
- A nic, nic. Spytaj się ! - naciskał
- Dobrze, co więc wiesz, Diego ?
- Coś związanego z tobą
- Ze mną ? - zmarszczyłam czoło
- Tak, z tobą - uniósł jedną brew do góry
- A coś dokładniej ?
- Nie, i tak za dużo ci powiedziałem. Pa ! - pożegnał się i odszedł
To było bardzo dziwne. No nic ... Może później się to wyjaśni ? Szłam dalej w stronę mojego domu. W pewnym momencie ujrzałam Leona ... Szybko ukryłam się za drzewem by mnie nie zauważył. Dopiero teraz uświadomiłam sobie o co chodziło Diego.

________________________________________________________________________________
Dziękuję za wyrażenie swojej opini na temat nowego opowiadania. Tak jak wspomniałam, tą historię zakończę na 100 rozdziale. Czyli nie wcześniej jak 21 października :D
Ciągle zapominam ! Założyłam sobie GG : 48637573, piszcie.