Rozdział 90: Finał programu

Nie mogłam wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Popatrzyłam na smutnego Leona i zeszłam ze sceny. Uciekłam. Biegłam przed siebie tak daleko jak nogi mi na to pozwoliły. Znalazłam się w pięknym miejscu. Był to mały park w środku miasta czyli kawałek zieleni wśród ponurych budynków. Usiadłam sobie na ławce obok fontanny. Schowałam twarz w dłoniach i zaczęłam płakać jak małe dziecko. Tak, mam 18 lat ale mimo wszystko lubię wypłakiwać swoje smutki. Może nie powinno tak być, ale nie mogę zapanować nad tym i samo jakoś tak wychodzi.

Tanto tiempo caminando junto a ti 

Aun recuerdo el día en que te conocí

El amor en mi nació tu sonrisa me enseno

Tras las nubes siempre va a estar el sol... 

Nuciłam sobie pod nosem. Liczyłam na to, że tak jak w komediach romantycznych zza drzewa wyjdzie Leon i zacznie śpiewać swoją kwestie, a potem zakończy się pocałunkiem i wszystko będzie dobrze. Rozejrzałam się w prawą i lewą stronę, ale mojego chło... byłego chłopaka nigdzie nie było. Dobra, starczy. Wracam do domu, ale którędy ? No pięknie, zgubiłam się. Pamiętam, że biegłam obok kwiaciarni, która znajdowała za skrzyżowaniem.
- Co za potworny dzień ! - wrzasnęłam
- Czy ty jesteś Violetta Castillo, dziewczyna z programu "Pojedynek Mistrzów" ? - podeszła do mnie jakaś osoba płci żeńskiej. Wyglądała na 16 lat.
- Tak... - odpowiedziałam niepewnie
- O mamusiu ! To naprawdę ty ! - przytuliła mnie - Musicie wracać na występ
- Musimy ?
- Tak, musicie. Szkoda, że jedno z was przegra ...
- Zwolnij. Jak to musimy ? Jacy my ? Tylko ja zrezygnowałam - mówiłam nerwowo
- Nie ? - dziewczyna wyciągnęła z kieszeni smartphone'a i pokazała mi filmik, na którym zaraz za mną wybiega również Leon i Diego. Nie miałam o tym pojęcia. - Dasz mi swój autograf ?
- Jasne...
- Podpisz się na koszulce. Dla Clary - dała do ręki mi długopis. Zrobiłam to, o co mnie prosiła.
- Mam pytanie. Wiesz może którędy do Studia 21 ? - skorzystałam z okazji
- Chętnie bym ci pomogła, ale się śpieszę do szkoły na lekcje. Kup sobie mapę miasta. - wskazała na budynek z prasą i przedmiotami turystycznymi

Nigdy nie myślałam, że będę korzystała z mapy w mieście, w którym mieszkam i że się w nim zgubię. Starałam się rozłożyć kawałek papieru lecz nie szło mi to najlepiej. Dobrze, a więc ten czarny krzyżyk to zapewne miejsce, w którym się znajduję ... Czemu wszystko jest napisane jakoś tak po chińsku ?

 - Violetta ! - usłyszałam krzyk chłopaka. Skierowałam wzrok na sprawcę hałasu
- Diego ! - ucieszyłam się na jego widok
- Wiesz, że musisz wrócić, prawda ? - chłopak przytulił mnie
- Tak, wiem. Jak mnie znalazłeś ? - zapytałam
- Wyszedłem za tobą, a potem gdzieś mi zniknęłaś i jak zauważyłem zgrabną dziewczynę, która nie radzi sobie z mapą, od razu pomyślałem o tobie
- Umiem korzystać z mapy, ale ta jest napisana po innym języku
- Viola, trzymasz ją odwrotnie - poinformował mnie szatyn
- Ja wiem, ale ... Musisz mieć zawsze racje ? - złożyłam ręce na klatce piersiowej
- Tak - zaśmiał się
Jakie szczęście, że Diego nie był obojętny. Sama nigdy bym nie znalazła drogi do domu... A Leon ? On chyba sam zabłądził i nie chodzi mi tu o powrót do domu czy samą drogę.

OCZAMI LEONA
Wypatrzyłem Violettę siedzącą na murku z mapą w ręku. Wyglądała na zakłopotaną. Starałem się do niej zbliżyć i sprowadzić do Studio by mogła wystąpić w finale. Już miałem wykrzyknąć jej imię, ale ktoś mnie wyprzedził. Ktoś w domyśle Diego. Nie byłem z początku zły. Ważne, że Violetta się znalazła i wróci na finał, ale potem ta dwójka się przytuliła. Coś ukuło mnie w serce. Z mojej twarzy momentalnie zniknął uśmiech, który towarzyszy mi zawsze o każdej porze dnia. Dopiero teraz zrozumiałem, że te rozstanie było głupim pomysłem. Diego spojrzał na mnie błagalnie przez ramię Violetty. Kiwnąłem twierdząco głową i odszedłem. Niech ona będzie szczęśliwa. Tylko tego pragnę, a czy jest z Diego czy nie, to nie jest ważne. Może on nie będzie jej ranił tak jak ja to zrobiłem dzisiaj rano.

- Antonio, Marotti, odchodzę z programu. - oznajmiłem gdy znalazłem się już w studiu
- Leon, czemu ? Publiczność cię kocha - słodził Marotti
- Dlatego zrozumie, że taką podjąłem decyzję.
Wyszedłem przed mury studio.
- Ałć... Leon - gdy tak wędrowałem mając głowę w chmurach zderzyłem się z Larą. Dziewczyna upadła na ziemie.
- Lara... Przepraszam, zamyślony trochę jestem.
- Daj rękę - powiedziała
- Co ? - zdziwiłem się
- Pomóż mi wstać - zaśmiała się, a ja natychmiastowo uczyniłem to, o co mnie prosiła
- O kim tak myślisz Romeo ? Violetta czy finał ?
- To pierwsze - spojrzałem jej w oczy
- Chcesz pogadać o tym ?
- Nie, a ty co tu robisz ?
- Myślisz, że przegapię tak ważny występ ? - skrzywiłem się - Finał ! Ty i Viola dzisiaj śpiewacie albo powinniście śpiewać w programie.
- Ja nie. Odszedłem - wyznałem przyjaciółce
- Dlaczego ?
- Czy to ważne ? Może miałem taki kaprys, a może ...
- Za bardzo kochasz Viole i nie mógłbyś z nią rywalizować - dokończyła za mnie
- Właśnie ...
- Leon, starczy tego użalania się nad sobą bo zaraz mi się tu popłaczesz. Jeżeli nie wiesz co masz ze sobą zrobić to chodźmy na tor. Wyluzujesz się trochę i ochłoniesz
Kiwnąłem głową "na tak".

OCZAMI VIOLETTY
Razem z Diego dotarliśmy wreszcie do naszej szkoły muzycznej. Gdy tylko zobaczyłam Antonio'a podeszłam do niego :
- Mogę wystąpić - wyznałam
- No to cudnie. Ustaw się na scenie i śpiewaj - wykrzyczał mi do ucha uradowany Marotti. Nie wiem dlaczego był aż tak szczęśliwy i nie będę w to wnikać.

Zaśpiewałam "Habla si puedes". Myślę, że nie poszło mi najlepiej. Cały czas głowę zaprzątała mi Francesca i ... Leon. Kiedy skończyłam mój występ Camila i Ludmi zaczęły mnie przytulać. Później podszedł do mnie Diego i również wyraził swoją pozytywną opinię.
- Mamy już wyniki - oznajmił Marotti, a ja się trochę zdziwiłam.
Tak szybko ? - myślałam.
- Pojedynek Mistrzów wygrywa ... - chwila napięcia - Violetta Castillo - wydarł się producent
- Ale jak to możliwe ? A Leon ? - pytałam
- Leon zrezygnował, więc wygrałaś walkowerem. Czy takie zwycięstwo nie jest wspaniałe ? Masz się cieszyć. Za trzy dni wyjeżdżasz w trasę koncertową po Europie. Tylko pomyśl, dwa miesiące z dala od tego chorego miasta. Lepiej już zacznij się pakować !
- Nie będę na zakończeniu roku - stwierdziłam smutnie
- I co z tego ? Violetto, teraz jesteś sławna. Możesz rzucić tą szkołę ...
- Antonio - zwróciłam się do niskiego mężczyzny z siwizną na głowie, a on wbił bezradnie wzrok w ziemie.
_________________________________________________________________________________
Dałam ankietę, w której możecie głosować czy chcecie tą nową historię bo ja już sama nie wiem. Wszystko zależy właśnie od tej sądy ;D
Może napiszę dziś jeszcze jeden rozdział o.O
Dziękuję za wasze komki, nawet nie wiecie jaką mam radochę kiedy je czytam !
WAŻNE !!!!
Konkurs na One Shot'a przedłużam do 20 października. Wyniki będą dzień później :D