Rozdział 39: Niemałe zamieszanie

To na zielony kolor to jest to czego Violetta nie usłyszała xD
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
- Olivia wyszła z Resto ponieważ chciała iść do Leona na tor - wyjaśniła mi
- Czemu niby mam być zła z tego powodu ? - nie wiedziałam w czym tkwi problem
- Nie wiem myślałam, że się wściekniesz o to, że twoja przyjaciółka zarywa do twojego byłego, którego nadal kochasz nad życie
- Liv, nie jest taka ... - oszukiwałam chyba siebie samą
- Jak uważasz. Kocham cię Violu jak siostrę i nie chce żeby ktoś cię krzywdził. To do poniedziałku
- Tak, do poniedziałku - rozłączyłam się
Olivia nie jest taka. Znam ją. Nigdy by mi tego nie zrobiła. Dla pewności musiałam się o tym przekonać na własne oczy. Biegiem ruszyłam na tor zobaczyć czy nie ma tam ich przypadkiem.Francesca miała rację. Liv i Leon stali tam razem przy motorze i rozmawiali. Podeszłam bliżej by usłyszeć ich dyskusję :
-  Nie mogę powiedzieć, że nie kocham Violetty. Chcę być tylko jej przyjacielem, mam jej dość i nie żałuję, że się rozstaliśmy bo bym skłamał. Kocham ją i tęsknie za zapachem jej włosów, za jej uśmiechem, za naszym pocałunkiem i za tym co między nami było. Nie mogę przestać o niej myśleć.- wyżalał się jej Leon, a ja nie mogłam dalej tego słuchać. Podeszłam do barierki by ochłonąć i nie zacząć płakać. Nie mogłam patrzeć się na tą dwójkę. Dołączył do mnie Diego.
- Śledzisz mnie ? - zapytałam podejrzliwie
- Nie, ale zauważyłem cię tutaj smutną, więc jestem. Jeśli chcesz żebym odszedł, odejdę - miał zamiar sobie pójść, ale szczerze chciałam się do kogoś przytulić
- Diego, zostań - poprosiłam go
- Na pewno ? - upewniał się
- Tak
- Mów co się stało. Dlaczego jesteś smutna ?
- Nic takiego tylko zrozumiałam, że Leon to zwyczajny oszust. Nie kochał mnie kiedy ja byłam w nim zakochana po uszy i łudziłam się, że to prawdziwa miłość na wieki. Nie wiem jak mogłam być taka głupia i za nim płakać. - przytuliłam Diego, a on nie odrywając się ode mnie wskazał mi palcem postać stojącą za nami. Był to Leon, a wnioskując po minie był bardzo smutny. Chyba słyszał to wszystko co o nim powiedziałam. Nie wiem czemu, ale jakoś jego smutek mnie uszczęśliwił. Wiem to okrutne, ale po tym co powiedział...

Chciałam jeszcze bardziej wzbudzić jego zazdrość. W sumie to mu na mnie już nie zależy, więc nie ważne co bym zrobiła on i tak nie będzie o mnie zazdrosny. Diego nie wypuścił mnie z uścisku. Patrzyłam się jeszcze na mojego byłego chłopaka przez 30 sekund aż wreszcie odszedł :
- Wszystko ok ? - spojrzał mi się w oczy Diego
- Tak, ja tylko ...
- Tęsknisz za nim ? - martwił się. Może Diego nie jest taki zły na jakiego mi się wydawał. Pfuuu... Co ja mówię? To on zepsuł mój związek z Leonem, a może pokazał mi jego prawdziwe jego obliczę ?
- Nie, znaczy tak, ale to nie ważne. Zranił mnie i to mocno.
- Ja cię nie zranię nigdy.
- Diego, nie obraź się, ale nie szukam aktualnie chłopaka ... - dałam mu kosza
- Wiem, ale ja chcę być twoim przyjacielem. Chłopakiem też, ale to może później - powiedział ciszej drugie zdanie - Pokażesz mi gdzie jest to wasze Resto ? Bo nadal nie wiem o jakie miejsce chodzi.
- Jasne - odpowiedziałam niechętnie bo wolałam pobyć sama
- Jeśli nie chcesz to...
- Chcę - uśmiechnęłam się sztucznie
Wracaliśmy wolnym krokiem. Diego próbował być zabawny, a ja udawałam, że jest. Gdy weszłam sama do Resto bo Diego gdzieś tam jeszcze poleciał zauważyłam Leona siedzącego z chłopakami przy jednym stoliku. Fede pomachał do mnie ręką żebym przyszła do nich, ale wtedy doszedł do mojego boku Diego. Federico momentalnie schował głowę w dłoniach myśląc, że go nie widzę. Sądzę, że chyba za dużo spędza czasu z Andresem. :
- Ładnie tu. Chcesz usiąść ? - nie, będę stała jak jakaś porąbana
- Tak, jasne - usiedliśmy w stoliku najdalszym od stoliku Leona i reszty jego bandy
- Zamówię dla ciebie sok. Jaki chcesz ?
- Może być truskawkowy
- Zaraz wracam - puścił mi oczko i poszedł po napoje
Nie mogłam oderwać wzroku od smutnej miny Leona. Czemu on się tak zamartwia przecież wiem co słyszałam ? Może to nie z mojej winy się smuta? Nie wytrzymałam już z tym jego spojrzeniem i uciekłam do domu zapominając o Diego.
- Witaj, Violu i co wybraliście już jaką piosenkę zaśpiewacie na weselu ? - przywitał mnie mój tata
- Piosenkę ? - zupełnie zapomniałam o tym weselu i piosence, i ... Leonie
- Coś nie tak ? Ahh tak nie wiecie jaką piosenkę wybrać ? 'Podemos' była ładna
Podemos pintar, colores al alma,
Podemos gritar 
Podemos volar, sin tener alas...
Ser la letra en mi canción,
Y tallarme en tu voz. 
Czy mój tata zaczął śpiewać ? Jestem jednego pewna. Talent z pewnością odziedziczyłam po mamie.
- I co widzisz twój staruszek też potrafi czasami nie fałszować - zaśmiał się
- Czy ktoś zabrał Matiasowi ostatni kawałek sernika czy po prostu obdzieracie manaty ze skóry... ooo to pan, panie German. Pan śpiewał ? - weszła do salonu Olga z zatkniętymi uszami.
Nie mogłam wyrobić ze śmiechu.
- Czy pani właśnie mnie skrytykowała ? - pytał oburzony tata
- Nie, nie pana. Pana parodie piosenki mojej kochaniutkiej Violetki i Leona - zaczęła rechotać się razem ze mną nasza gosposia
- Nie wolno mnie obrażać w moim domu
- W takim razie wyjdę na zewnątrz - jak mówiła tak zrobiła. Wyszła tuż przed drzwi wejściowe i znowu zaczęła płakać ze śmiechu
- W sumie muszę przyznać, że to całkiem zabawne. Śpiewam jak zagłodzony mors - tata wziął słomki i zrobił sobie ' morsowate' kły, o ile mogę tak się wyrazić
- Zagłodzony, zdychający mors - dodała Olga
- Niech wam będzie - zaczął dzwonić telefon taty. Myślałam, że to koniec tego kabaretu, ale nie. Tata na dzwonku miał mój utwór ' En Mi Mundo' i właśnie do tego kawałka razem z Olgitą tańczyli przed domem.

Dołączyłam się do nich, a co mi szkodzi ? Gdy sąsiedzi przechodzili obok nas patrzyli się jak na idiotów. Potem przylazła Jade :
- German, dzwoniłam do ciebie, a ty nie odbierałeś. Czy to znak, że ze mną zrywasz ? Nie mów mi tylko, że ożenisz się z tą o tutaj - wskazała na Olgę, która już do niej chciała startować
- Przepraszam cię Jade. Chcę z tobą wziąć ślub. W ogóle skąd taki pomysł, że ja i Olga ?- ustał na baczność mój tata i było po zabawie
- Oj dobrze, wiesz przecież, że cię kocham. Olgita zaparz mi zieloną herbatkę. - rozkazała
- Ja bym co innego zaparzyła ... - gdy tylko znalazła się za plecami Jade zrobiła dziwną minę, z której śmiałam się bardzo głośno
- Oj nie mądra ty... Kawy się nie parzy. Kawę to się dostaje z ekspresu już zrobioną, a mówią, że ja jestem głupia. W sumie to prawda, ale i tak nadal nie czaję matematyki.
Dzięki moim domownikom wreszcie zapomniałam o problemach związanych z ... Cicho, Violetko. Nie wypowiadaj ani nie myśl nad jego imieniem. Skrzywdził cię. Weszłam do kuchni i postanowiłam, że upiekę ciastka. Gdy byłam cała już utytłana mąką zadzwonił dzwonek do drzwi :
- Olga, otworzysz ? - darłam się na pół mieszkania
Nie odpowiadała. Najwyraźniej powinnam drzeć się na tą drugą połówkę domu. Nie wytarłam rąk tylko i otworzyłam drzwi :
- Co ty tu robisz ? - to było moje pierwsze pytanie jakie zadałam niespodziewanemu gościowi
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kolejny nocny rozdziałek gotowy. Rano jeszcze raz go przeczytam i poprawie ewentualne błędy.