Rozdział 57 : Przyjaciele sobie pomagają

... ale przerwał im tą romantyczną scenę lekarz. Miałam ochotę wydrapać mu oczy i Federico sądząc po minie myślał podobnie :
- Cieszę się, że pan się obudził - wszedł tak jakby nigdy nic z kartą pacjenta
- Nie pan tylko Federico, ale możesz mi mówić Fede, a nawet musisz.
Francesca speszona wybiegła z sali. Pognałam za nią.
- Fran, zaczekaj. Nie chce mi się ciebie gonić. - wołałam ją
- Violu, to nie tak powinno być - odwróciła się do mnie
- Porozmawiajmy na spokojnie. Nigdzie nam się nie śpieszy.
- Jestem taka głupia. Prawie pocałowałam Federico, a jestem przecież w związku z Marco.
- Nie jesteś głupia tylko zauroczona
- Nie kocham Federico, tylko Federico - pomyliła imiona. To coś znaczy
- Powiedziałaś Federico. Ha ! Wiedziałam. Nie uciekniesz od tego
- Powiedziałam Marco, kocham Marco i chcę z nim być - mimo, że wyrzuciła wszystko z siebie nadal była przybita
- Dobra, a teraz mów co jeszcze cię dręczy
- Luca musi pomóc moim rodzicom we Włoszech w ich firmie, a ja nie mogę zostać tutaj sama.
- Wyjeżdżasz ? Hej, chwilunia możesz zamieszkać przecież u mnie - nakręcałam się
- Viola, ty tak na serio ?
- No tak. Dostawimy do mojego pokoju łóżko. Zapytam się taty, ale on na pewno się zgodzi - gadałam to na jednym oddechu
- Violu ... - przerywała mi Francesca
- Nie martw się przecież mamy duży ... No tak ...
- Jest wszystko dobrze. - kłamała - wrócę do Włoszech, poznam nowych ludzi, pomogę rodzicom, będzie fajnie, prawda ? - każdy następny wyraz mówiła coraz smutniej aż wreszcie nie wytrzymała i znów strumienie łez zaczęły spływać jej po policzkach
Jak na zawołanie zadzwonił do mnie tata. Nie byłam pewna czy chcę z nim rozmawiać. Nie mam ochoty wysłuchiwać jak źle postąpiłam wracając z Angie z powrotem do Buenos Aires. Rozłączyłam się lecz nie dawał za wygraną. Za czwartym razem odebrałam :
- Halo - przywitałam się zniechęcona
- Violu, tak bardzo tęsknie. Jak ci się mieszka u Leona ? - wydawało mi się jak by w ogóle go to nie obchodziło
- Nie mieszkam u państwa Verdas lecz u Francesci...
- Pokłóciliście się z Leonem ?
- Nie ... Tato, mam jedną prośbę
- Ja też muszę coś ci powiedzieć
- To mów pierwszy- ustąpiłam mu
- Dobrze, całą rodziną przeprowadzamy się z powrotem do Argentyny
- Tato, przecież mówiłeś, że masz tam firmę i te interesy z Hiszpanami ...
- Tak, ale już pierwszego dnia Jade napadła na głównego inwestora bo pomylił płaszcz wychodząc od nas. Przez przypadek wziął jej i ...
- Rozwiązali umowę ? To wspaniale ! Tato, nawet nie wiesz jak się cieszę. Z tego co rozumiem wracacie do naszego starego domu na stałe, tak ?
- Tak, Violu co ty kombinujesz ? - wyczułam nutkę zdenerwowania w głosie ojca
- Nic, porozmawiamy jak wrócisz. Całuski - odłożyłam słuchawkę i podekscytowana zagadałam do smutnej włoszki :
- Chodź !!!
- Ale ... - za pewne nie wiedziała, że coś knuję
- Nie pytaj się - pociągnęłam ją za rękę i biegiem udałyśmy się przed moją posesje. Stałyśmy pod drzwiami jak głupie... No tak nie zdążyłam zapytać się ojca, o której dokładnie będzie w Argentynie. Pięknie ... Wyciągnęłam komórkę w zamiarze skontaktowania się z moim tatą lecz coś sprawiło, że zmieniłam zamiar, a mianowicie był to  jadący w naszą stronę samochód Ramallo. Ucieszyłam się na ich widok. Najchętniej bym wszystkich po kolei przytulała, ale potem ujrzałam moją macochę i cały entuzjazm prysł. Pomogłam rodzinie z torbami. Fran też się przyłączyła. Gdy tylko przeszliśmy przez próg domu puściłam bagaże i rzuciłam się ojcu na szyje.
- Violu, ale się stęskniłem chodź tu do mnie, córeczko - rozłożył ręce
- Ja też tatusiu, a teraz mam jedno pytanie.
- Nie, nie możesz mieszkać u Leona.
- Nie o to chodzi - zaśmiałam się - Czy mogłaby Francesca zostać u nas na stałe ? To długa historia, z której wnika jedno. Jeśli nie zamieszka u nas będzie musiała porzucić marzenia o muzyce i pożegnać się z przyjaciółmi po to by wrócić do Włoszech. Okaż serce i się zgódź, proszę - upadłam na kolana przed nim i złączyłam błagalnie dłonie
- Violu, wstań. Oczywiście, że się zgadzam. Camila pomogła tobie to teraz my pomożemy jej
- Francesca, tato, Francesca
- Ona też ma z nami mieszkać ? Nie mam nic przeciwko, ale jak wy się we trzy pomieścicie ?
- Oj tato i za to cię kocham - usiadłam mu na kolano
- Dziękuję panie Castillo - rzuciła się mojemu ojcowi na szyje włoska przyjaciółka
- Dla ciebie German. Dziewczyny nie to, że narzekam, ale moje nogi nie są na tyle wytrzymałe by udźwignąć was obie na raz
- Oj nie marudź - skradłam mu buziaczka w policzek - chodź Fran pokaże ci wszystko co i jak - chwyciłam nową mieszkankę tego domu za rękę i z pośpiechem ciągnęłam ją na górę
- Ta dam !!! - krzyknęłam otwierając drzwi do naszego wspólnego już pokoju - Ta szafka należała do mnie, ale ci ją ustąpię. Poproszę Ramallo by dokupił drugie łóżko. Do tego czasu będziesz mogła spać na powietrznym materacu. Co ty na to ?
- Dziękuję - przytuliła mnie z całych swych sił Fran - Muszę zadzwonić do mojej rodziny i spytać się ich czy zgadzają się na ten układ. Tylko jest jeden problem ...
______________________________________________________________________________
Przepraszam, że tak późno ... Postaram napisać dzisiaj jeszcze jeden, ale nic nie obiecuję ;)
Zaraz dodam jeszcze wykreślankę :**
Rozdział nie specjalnie się udał. Trochę nudny... Obiecuję, że następny będzie lepiej napisany <33